Quero converter a raiba en letra,
quero calmarme, disipar o martelo interior,
non podo, resúltame imposibel.
E antes que berrar o baleiro, a unha existencia fría,
mellor escribir a raiva, quizais así a calme,
que a raiva sexa a miña mellor amiga,
convertila na miña mellor arma, transmitila a este mundo tan desangrado,
volatilizarme por dentro.
Un reflexo no meu espello,
teas da araña que xa non habita este cuarto,
a choiva , o vento e a oscuridade coméndose a pouca luz que se espreita no ceo,
dende esta pequena fiestra xa envellecida.
Todo sucumbe á fuxida do meu tempo, tempo que pasa e do cal síntome apresado,
a paixón vivida perdeuse na neboa da miña tristeza máis sangrante,
as garras afiadas do agobio rabuñanme por dentro, e fan dano a miña nostalxia,
nostalxia da cal xa non podo subsistir máis, esmorece e afúndese.
Un lago convertido en xeo gris,
non teño alternativa a outro camiño,
e tento cruzar, mais sinto temor no meu corpo.
Podo afundirme na miseria fría, ou chegar a beira seca,
seguir adiante, tentar a sorte.
Quizais o teu corazón ainda teña frio,
quizais o teu corazón este espido,
quizáis o teu corazón naceu nunha noite invernal en Varsovia,
precisa dun calor perpetuo, que arda,
que se convirta en cinzas, e que rexuda das cinzas como un ave Fénix.
Que convirta a rutina en caos, que abra os ollos coa sua simple presenza.
Arrincao, queimao, dalle vida, dalle luz, que escape da sombra.
Que de voltas como un tiovivo con viaxes infinitos,
que todos sucumban o seu calor, mata ese frio, arrincate as sombras.
Os meus pesadelos son ruido,
zumbidos nos meus oidos, moi extraños,
son voces confusas, tentan dicirme algo.
Quizais son as miñas conciencias perdidas no tempo,
encontraron o portal dos meus pesadelos aberto,
falanme, escoito pasos fortes, non entendo nada,
tento espertar, máis non podo, aferranme coa sua corda,
non podo sair, tento berrar e non podo, afoganme coas suas mans.
O final desisten e deixanme en paz, de momento,
sei que voltaran, quizais para a proxima entenda as suas palabras,
zumbidos extraños, ali estaran expectantes,
ante o portal dos meus pesadelos.
Os meus silencios son raiba,
raiba en polvora, polvora mollada.
E quero que comeze a secar,
para iso teño que deixar este sitio tan humido,
humido, frio, e de neboa que non me deixa ver,
tomar camiño e buscar o calor necesario,
secar esta polvora de raiba e que estoupe.
E despois de un gran ruido, silencio, calma.
Raiba fora.
Respirar, só pido respirar
novas conversas con novas xentes
aire puro de novas experiencias,
aire puro de novos retos
farto, farto da soga que me apreta,
a soga da rutina, a soga
das mesmas conversas,
das mesmas noites,
a soga que me fai dano o final de cada noite,
rompo con ela definitivamente,
e xa respiro tranquilo.
Que pouco dura o tempo,
o tempo da complacencia,
o tempo da tranquilidade,
non hai nada perpetuo,
o reloxo de area rompeu.
Din que hai que aferrarse a certos momentos,
aferraste fortemente,
pero as veces eses momentos convertense nun ferro ardendo,
tes que soltalos.
Verbas Infinitas 